میرسهیل هم رفت پیش اردشیری

همشهری عزیزمان دکتر محمد معین در جایی گفته است: « بدون مجسمه هم می­توان در یاد جامعه ماند.» و این به شرطی است که مجسمه ­ای از یک نفر در ذهن مردم ساخته شود و جامعه هر روز با نگاه کردن به آن خود را بپروراند. آدمی که آب حیات نخورده است. مرگ از روز اول به دنبال او می­ دَوَد و در نهایت در آخرین روز خود را به او می­رساند. گاهی زودتر و گاهی دیرتر. اما آنچه مهم است فرصتیست که انسان برای ساختن مجسمه ­ی خود دارد و اینکه چگونه این کار را انجام می­دهد.
احتمالاً یکی از روزهای اولیه­ ی مهرماه 1340 بود که اولین بار معلم خطابش کردند. عنوانی که بعد ها معلوم شد چقدر برازنده اش بوده است. فرق است میان مدرس بودن و معلم بودن. شیمی درس می­داد اما معلم اخلاق بود. همه مان با حفظ کردن جدول کاتی جون و آنی جون و واکنش هیدروژن و اکسیژنی که از دیدن هم آب می­شدند شیمیدان شدیم و هیچ نفهمیدیم چطور در همین اثنا دلمان جایی میان همان کلاسها جا ماند بطوریکه هر زمان دلمان از دنیا می­گیرد به مدرسه بیاییم و با دیدن آقای میرسهیلی که در حلقه­ ی شادمانی دانش آموزان از کلاس خارج می­شود تمام خاطرات کودکی از جلوی چشمانمان رژه بروند و دوباره کودک شویم و یادمان برود که سالهاست نعمت نشستن پشت این میزها را از دست داده­ایم.
باورم نمی­شود که دیگر فریاد میرسهیل، میرسهیل بچه ها فضای مدرسه را پر نمی­کند.
باورم نمی­شود که دیگر کسی نیست که برایمان آواز شادمانه بخواند.
باورم نمی­شود که دیگر شیمی مدرسه بزرگتر ندارد.
باورم نمی­شود که دیگر نمی­توانم مقابلش بایستم و گله کنم که «آقای میرسهیل چرا ما را به شیمی علاقه ­مند کردی؟!!!»